playlist, met links:

1. Shape of survival, the Queros, 1993 by John Cohen

http://www.answers.com/topic/q-eros-the-shape-of-survival

 2. Vampires of Poverty, Bogota 1973  Carlos Mayolo, Luis Ospina Bogota

link: http://janesinteractivearts.wordpress.com/2011/01/14/critical-cinema-vampires-of-poverty/

film Vampires of poverty at Vimeo: http://vimeo.com/19311965

3. Metal y melancholy, Lima.1993 by Heddi Honigmann

link to decribtion of the film, theme and maker:  http://icarusfilms.com/new2007/mm.html

link To film on Youtube:  http://www.youtube.com/watch?v=aI2mJivbjc8

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Kennen jullie die documentaire over de Qeros? Analia en Michelle reageren enthousiast. Nee, fascinerend, kunnen we hem zien?

De Qeros zijn een volk uit de Andes. Tot enige decennia geleden leefden ze al duizenden jaren hetzelfde. Bij toeval was bij de Slegte een box over Peru in de aanbieding. Daarin dvd's en cd's met documentaires en muziek uit Peru. Gemaakt door John Cohen een Amerikaanse filmer. Zo weten het een en ander over de volken uit de Andes. We hebben de box meegenomen.

We zijn niet zo goed met geschiedenis hier, zegt Michelle. Het is nogal traumatisch, het verleden. Met het terrorisme van Sendero Luminoso. De dictatuur van Fujimori. We hebben hier weinig collectief geheugen. Reflectie is daarom lastig. Analia: Er worden wel pogingen gedaan. Bijvoorbeeld de film Paraiso. Die gaat over jong zijn in Peru. Interessant voor jullie om te zien..

Misschien is het wel goed om een viewing te doen.. Michelle heeft een projector.

Het lijkt ons geweldig. Vrijdag dan, 8 uur? Wij zorgen voor de dvd's, zij voor de techniek.

Programma:

Carnival at the Qeros, John , 1991

De Qeros zijn een bergvolk dat hoog in de Andes leeft in synergie met hun vee, de alpaca.

De Alpaca levert wol voor hun kleding, mest om te stoken, melk voor kaas en uiteindelijk vlees. Carnival wordt door de Qeros gevierd als een soort afrekening met het oude jaar en het begin van het nieuwe. Ze maken pakketjes van cocabladeren en chicha voor zichzelf en als offer. Ze vieren carnaval in een speciaal dorp waar alle families een huis hebben. Iedereen gaat bij elkaar op bezoek. Ruzies worden bijgelegd, goede voornemens gemaakt. Teleurstellingen en zegeningen bezongen. Ze zingen en dansen de hele nacht door. De volgende dag bespreken ze wat er moet gebeuren het volgende jaar . Welke taken collectief moeten worden ondernomen. Conflicten worden besproken. Financien worden geregeld. De Qeros zijn in problemen. Ze hebben geld geleend voor nieuwe Alpaca's maar zijn bij de aankoop bedrogen: Het zijn oude onvruchtbare beesten. Ze kunnen nu de aflossing niet meer betalen.

De filmmaker komt met een voorstel. De documentaires die hij heeft gemaakt met hen hebben wat geld opgeleverd. Hij wil dit geld beschikbaar stellen om 60 alpacaveulens te komen. Maar, niet alleen de groep Qeros waarmee hij gewerkt heeft moet veulens krijgen. Iedereen moet kunnen meeprofiteren. Daarom krijgt ieder jaar een ander groep de nieuwe lammetjes.

Gaan ze ermee akkoord?

 Vampires of the Poor, 1978

We volgen een filmploeg die een film maakt over de ellende van de armen op verzoek van een Europees televisiestation. De regisseur is alleen geinteresseerd in dramatische beelden, de armen zelf zijn hem onverschillig. Hij gebruikt acteurs als hij niet kan vinden wat hij zoekt. De laatste geënsceneerde opnames worden verstoord door een échte arme die woedend de rollen film onbruikbaar maakt. Tenminste?

Een film in film over de rol van de documentaire maker, fatsoen en de juiste houding tegenover de ander.

 Heddy Honigmann, Metaal en Melancholie, 1993

Een portret van Lima door de levensverhalen van taxichauffeurs en hun auto's. In de jaren 90 zijn veel mensen door economische nood gedwongen als bij baan taxi te rijden. 

Lijkt echt, is deels geacteerd. De verhalen zijn volgens Peruanen 'wreed maar waar.'

greek Danaide transformed

In a few weeks we will present a lecture at the PUCP, the Católica University on the invitation of Professor Wiley Ludeño. We have met Wiley (say Willy) during the interesting seminar “public space in Lima”. Wiley strongly promotes the soothing experience of nature in the city, instead of the current use of fenced of ornamental greenery. Also he advocates an open and accessible Lima where the concept of public space can be explored. We largely agree with Wiley. Green areas in the desert, however, we continue to find a travesty.

The subject of our lecture is: El ethica de espacio publico. Ethics as in: habit.

Together with the students we want to analyse which ideals are promoted by the design of the public space in Lima. For example in squares, shopping malls and public streets. We will go into the ethics of the state, the market and the self-organized neighborhood. What are the prevailing moral codes?

Wewill further explore the concept of 'social capital'. A term that was introduced in the nineties as a major source of value that is not monetary but consists of the quality of relationships between people and the way they are organized. This form of capital is a major influence on the growth of an economy and self-reliance of the population. The self-organized and highly successful Limanese district of Villa El Salvador is a textbook example of how through little money but a lot of social capital a coherent and economically successful district may arise.

 We want the students to discuss what kind of public sphere would fit 'social capital'. Which 'images' or 'spaces' relate to it. Are they present in Lima today? In what way would you design or develop such a space? Do you see yourself doing that?

We are looking forward to it.

Binnenkort geven we een lezing/gastcollege aan de PUCP, de católica universiteit op uitnodiging van prof. Wiley Ludeño. Wij hebben Wiley (zeg Willy) ontmoet tijdens het interessante seminar over de publieke ruimte in Lima. Wiley pleit voor de terugkeer van de natuur ervaring in de stad, in plaats van het huidig afgehekt siergroen. Ook maakt hij zich sterk voor een open en toegankelijk Lima waar het begrip publieke ruimte inhoud kan krijgen. Wij zijn het grotendeels met Wiley eens. Groene ruimtes in de woestijn blijven wij echter een gotspe vinden.

Het onderwerp voor de lezing wordt de : ethica de espacio publico. Ethica als in: gewoonte. We willen samen met de studenten een analyse maken van het maatschappelijk ideaal dat leesbaar is in de inrichting van de publieke ruimte in Lima. Zoals pleinen, shopping malls en straten. We gaan in op de ethiek van de staat, de markt en de zelfgeorganiseerde wijk. Wat zijn de vigerende morele codes?

Daarnaast willen we het begrip 'sociaal kapitaal' zetten. Een term die is geïntroduceerd in de jaren negentig als een belangrijke bron van waarde die niet monetair is maar bestaat uit de kwaliteit van  relaties en de organisatie tussen mensen. Deze vorm van kapitaal is van grote invloed op de groei van de economie en de zelfredzaamheid. De zelf georganiseerde en zeer succesvolle Limanese wijk Villa El Salvador is een schoolvoorbeeld hoe met weinig geld maar met veel sociaal kapitaal een samenhangende en ook economisch succesvolle wijk kan ontstaan.

 Wij willen met de studenten bespreken welk soort publieke ruimte bij 'sociaal kapitaal' zou passen. Welke 'beelden' of  'ruimtes' horen daarbij. Zijn ze in Lima aanwezig? Op welke manier zou je ze willen ontwikkelen en vorm geven? Zien jullie jezelf dat doen?

We hebben er veel zin in. 

proposal for public space in la Balanza, Comas.

Theme: History, Memory and Temporality

Concept: Give the self made and self-managed public space also its proper history.

Outcome: Selfcreated and personalized concrete stepping stones to go on the bus with clean feet.

 The self built neighborhoods have little identity. You can perfectly read what someones economic development is, but history, personal or collective stories are missing. It seems like the start as illegal occupation is still in the way of owning the space. The lack of official initiative results in a half real status. But life there is real. Lima now consists 70% of self-built neighborhoods. Time to change tolerated citizens into real citizens. Time for a real history and identity.

In your neighbourhood you should feel at home, but you should also be a host . The dusty roads are emotionally very different from the civilized world. If you take the unpaved roads and provide stepping stones you can walk here in urban style.

If you personalize these stepping stones with names, dates and symbols you can literally read the street as the road of life.

 There is a lack of resources so it must be 100% DIY and cheap. What we introduce is simply the concept : what do you normally see in public space in the city? Where do these symbols come from? What's your story? How do you symbolize that?

Of course there should be examples and it should all be technically feasible.

tribal notes from Colombia

done by the people, the only piece of public memory is on the "vaso de leche" building. The place where children can get a meal before going to school.
By the way a project of current mayor Susana Villarán.

voorstel voor de publieke ruimte in la Balanza, Comas.

 Thema: Geschiedenis, Geheugen en Tijdelijkheid

 Concept: Geef de zelf gemaakte en zelf beheerde publieke ruimte ook zelf betekenis.

 Uitwerking: Zelf gemaakte en gepersonaliseerde betonnen steppingstones om met schone voeten de bus in te kunnen.

De zelf aangelegde wijken hebben weinig identiteit. Je kunt er perfect aflezen welke economische ontwikkeling iemand doormaakt, maar geschiedenis of persoonlijke of collectieve verhalen ontbreken. Het lijkt wel of het illegale begin de bewoners nog steeds geen recht op de ruimte hebben. Het gebrek aan officieel initiatief zorgt voor een half werkelijke status. Maar de levens zijn wel reeel. Lima bestaat nu voor 70% uit zelf aangelegde wijken. Tijd om van gedoogburgs echte burger te worden. Tijd voor een echte geschiedenis en identiteit.

Om een echte bestemming te worden moet je je welkom voelen, maar ook welkom heten. De stoffige wegen zijn gevoelsmatig een groot verschil met de beschaafde wereld. Als je de onverharde wegen voorziet van stepping stones kun je je op stedelijke wijze bewegen.

Wanneer je deze stepping stones persoonlijk maakt, met namen, data en symbolen kun je de weg letterlijk lezen als een levensweg.

 Het ontbreekt aan middelen dus moet het 100% doe het zelf en goedkoop. Wat we introduceren is simpelweg het concept: wat zie je normaal in de publieke ruimte in de stad? Waar komen die symbolen vandaan? Wat is jouw verhaal? Hoe symboliseer je dat?

Natuurlijk met voorbeelden en technisch uitvoerbaar.

We schrijven op de website van Tupac en op facebook een stukje over 'Hoe geld altijd de planner lijkt te zijn' in de ruimtelijke ordening en hoe graag wij dat zouden willen veranderen. We doen ook meteen een oproep aan de inwoners van Lima voor een 1ste workshop 'Mensen zijn de planner'. Deelname gratis, maar wel reserveren...We worden overspoeld met mails. We maken een groep van 30 mensen met verschillende diciplines en invalshoeken. Een sociologe, kunstenaars, architecten, ambtenaren, activisten, een geoloog en een buurvrouw.

 We beginnen om 9 uur in de ochtend in onze studio. We vertellen over Amsterdam en onze beroepspraktijk, over idealisme, over gemeenschappelijkheid en over onze opvattingen van actief- burgerschap. Voor de dag hebben we een programma verzonnen waarin we elkaar direct leren kennen door te doen. We gaan gelijk de straat op met observatie oefeningen. Oren en ogen openen, dat wat je weet en dat wat je ziet. Een plattegrond geeft twee gebieden weer die we hebben verkend. 1 lange drukke straat met bomen (Avenida de Osma), dwars door een oud historisch woongebied. En een achteraf gelegen buurt waar veel mensen wonen die de wijk zelf aan vormgeven zijn. Erg 'tranquillo' want er is alleen bestemmingsverkeer. De huizen zijn kleurrijk beschilderd, de straat door bewoners onderhouden met bomen/ planten/ bloemen etc. bewoners als eigenaar van de wijk. Avenida de Osma was vroeger ook zo'n gebied, maar door een domme verkeerskundige blunder drie jaar geleden, is het nu verandert in een hel. De wijk bezwijkt onder de vervuiling en herrie van de niet aflatende stroom auto's, bussen en vrachtwagens.

 Wat zie je? Wat doet kleur in dit gebied, Hoe ziet het plein eruit, is dat optimaal? Hoe rijdt het verkeer, is er ruimte voor meer groen? Etc. We verdiepen ons in de oorzaken en staan stil bij achterliggende redenen, de motieven van de politiek en verkennen alternatieven. We ontdekken dat er veel plekken lijken op een publieke ruimte, maar geen publieke ruimte zijn. Er zijn ook nauwelijks burgers die het zich eigen maken. Wat is er toch aan de hand...?

 Er is nauwelijks een straat cultuur, waar mensen ontspannen, flaneren. Er zijn in algemene zin geen terrassen of restaurants op straat of op pleinen. Hoe komt dat, en wat kunnen we daar mee doen?

Het recente verleden van Peru is een collectieve traumatische ervaring. Terroristen in de jaren 80 en een dictatuur tot 2000 hebben het publieke leven verwoest.Het verleden wordt verwerkt door het er niet over te hebben. 'Choosing to forget' noemt curator Jorge Villacorta dat.

We lopen verder door een naastegelegen wijk. De overgang tussen de straat en het huis is dramatisch. Overal zijn hekken, slagbomen, stroomdraden, prikkeldraad en glasscherven op de muren. Een huis is als een gesloten front wat zich niet open richt naar buiten toe. Het is niet transparant of uitnodigend. Het huis is als een oester.

 In een serie van drie workshops werken we met diverse mensen in formaties aan deze thematiek.

We obeserveren, ondervragen, verkennen. We absorberen de indrukken in de stad. De lunch is een volgende oefening is zelfwerkzaamheid. We komen bij een kleine buurtwinkel met groente en fruit.

Opdracht is koop voor een paar Sol (1 euro) ingredienten voor een collectieve lunch. Met de boodschappen lopen we naar een naastgelegen parkje en hangen grote lap aan de bomen voor de schaduw. Het is midden op de dag en de zon is erg krachtig. We gaan in de schaduw op het gras zitten en we delen het eten. Er rijdt een auto langs met een , een man stapt uit en sommeert ons per direct te vertrekken. Onze participanten gaan stevig in verweer: 'Het is een officiele workshop over openbare ruimte. Dit is een park voor iedereen. We mogen hier zijn!'. De man zegt dat hij is gebeld door buurtbewoners, wij zeggen dat dat onmogenlijk is want we zitten er 1 minuut. Hij gaat vanuit de auto met draaiende motor zijn chef bellen. Wij eten broodjes met avocado en drinken ananas sap. Omdat we volhouden (en blank zijn) worden we even gedoogd. Na een kwartier erkent hij de nederlaag en rijdt naar een kalamiteit om de hoek.

 Terug in onze studio verwerken we de indrukken en de ervaring op papier. Heel vaak gaat het over de gebrekkige ruimtelijke kwaliteit van plekken. Er is geen stoep. Dat plein werkt niet als een plein. Ect etc.

 Ook introduceren we tijdens het tekenen de oude organisatie principes vanuit de Andes, Minca, Ayni, Faena en Mita. Deze vormen van samenwerken gaan over wederkerigheid, directe ruil, of dingen doen voor de gemeenschap. Het zit in de Peruaanse genen, alleen zijn ze vergeten als vormende principes. We vragen in een tweede tekening om het idee/ probleem of de observatie onder te brengen bij 1 van die principes. Hoe zou het kunnen werken zonder overheid?

 Rethink public space blijkt ook echt het onderwerp.

Kunnen we iets anders verzinnen als alternatief voor gras, omdat Lima een woestijnklimaat heeft is dat gewoon te kostbaar. Kunstgras zonder hekken en politie? Hoe ontwerpen we 'samen-zitten' in de schaduw. Er zijn geen schaduw plekken om te ontspannen. Hoe kunnen we werken aan de dramatische overgang tussen publiek en prive!? Wat is eigenlijk een stoep?

Er komen aan de huizen steeds meer hekken bij, hoe gaan we zorgen dat mensen ze ook weer weg halen?

 'People are the planner 'is een succes. 1 van de belangrijkste dingen die terug komt is vertrouwen. Mensen moeten leren elkaar te vertrouwen in het publieke domein. Samenleven en werken aan dit vertrouwen is de opgave. 'Rethink Public space' kan een goede oefening zijn.

Wat is de waarde van een park als het gras een veld is met hekken eromheen?

Handhavers en politiemensen houden toezicht, er is veel controle daar waar mensen samenkomen.

Ontspannen is dan niet aan de orde, een ontwerpfout die we samen gaan proberen op te lossen.