Hoewel hier niet in georganiseerd verband op wordt lesgegeven en er geen curriculum is of toetsing is het misschien toch een idee proberen te formuleren wat we zouden willen meegeven.

Deelname is vrijwillig. Er is geen leerplicht. Maar er is bij de kinderen wel degelijk interesse en verlangen om te leren en te verkennen.

Tekenonderwijs wordt op lagere scholen heel beperkt gegeven.  We hebben gemerkt dat in Suriname het tekenonderwijs vrij strikt en traditioneel is. Potlood of kleurpotlood op kleine vellen papier. Met gum en lat (lineaal). ‘Correct’ tekenen, dat is perspectivisch en naar de natuur gelijkend tekenen, is hier het ideaal. Vrije expressie wordt eerder ervaren als ‘een rommeltje’.

Voor ons kan tekenen, schilderen en plakken ook andere ervaringen bieden. Veel meer fysiek en interactief dan strikt op het eindresultaat gericht.  Ontdekkingen doen, risico nemen, oplossingen vinden. Los laten, ontspannen zonder goed of fout. Zelf beslissen. Voelen en ontdekken dat je zelf iemand bent en zelf richting kunt geven. Ervaringen die kinderen in het klassikale en traditionele onderwijs niet centraal staan.

We hebben de aandachtsgebieden ondergebracht in een aantal handzame begrippen.

Sense of identity: wie ben je, wat voel je, wat hoort bij je, wie kun je worden. Maar ook collectief: wie zijn wij. Wat kan een groep. Hoe werk je samen.

Sense of place: Waar woon ik, wat is er fijn. Wat is thuis. Met wie of wat deel ik de ruimte.

Sense of heritage: waar kom ik vandaan. Wat herken ik.

Technische vaardigheden

Basisbegrippen zoals lijn, vlak, structuur zijn goed te combineren met motieven en techniken uit de cultuur. 

 Het begrip en eventueel behoud van de eigen cultuur is in Moengo belangrijk. Het grootste deel van de bevolking bestaat uit marrons en is afkomstig uit de dorpen rondom Moengo waar in clanverband in groepen van een paar honderd mensen werd geleefd. Door de veranderde manier van wonen en leven ten opzichte van de tradititionele wijze zijn cultuuruitingen zoals het decoreren van dagelijkse gebruiksartikelen, kleding en woning goeddeels verdwenen. Het begrip van en de vertrouwdheid met de patronen kleuren en functies van traditionle objecten wordt snel minder. Het weer introduceren van deze elementen en opnieuw daar affiniteit mee krijgen is ons inziens cruciaal voor het voortbestaan van een specifieke beeldtaal.

Middels het tekenen willen we met de kinderen de omgeving verkennen en toe eigenen. Sporen zoeken, kaarten maken. Een band ontwikkelen die meer gericht is op de verbintenis en betekenis dan op het 

De andere doelgroep is kinderen in de dorpen. Anders dan de kinderen in Moengo is hun omgeving en manier van samenleven traditioneel. Maar ook hier zijn veel van de cultuuruitingen verdwenen. Kleding, inrichting en huisraad zijn meestal modern. In sommige dorpen is er een winkeltje. Er zijn wegen naartoe. Een aanzienlijk deel van de kinderen zal niet in het dorp blijven wonen maar elders werk moeten zoeken. Dat zijn waarschijnlijk toekomstige stadsbewoners.

Wat betreft het teken onderwijs gelden dezelfde beperkingen. De kinderen spreken minder Nederlands, communicatie is lastiger. Kernachtig voorbeelden geven en stappen goed voorbereiden is essentieel. Creativiteit is er genoeg...